حضرت آیت‌اللَّه سید محمدرضا موسوی گلپایگانی در سال 1277 ش (1316ق) در منطقه گوگد گلپایگان به دنیا آمد.
وی پس از طی دروس مقدمات در زادگاه خود، راهی اراک گردید و در 21 سالگی به درس خارج آیت‌اللَّه شیخ عبدالکریم حائری یزدی راه یافت و پس از هجرت استاد به قم، در حلقه اصحاب خاص استاد قرار گرفت.
(تصویر؛ حضرت امام(ره) و آیت‌الله گلپایگانی)
حاصل تدریس 70 ساله آیت‌الله گلپایگانی، پرورش ده‌ها شاگرد مجتهد می‌باشد که حضرات آیات شهید مطهری، شهید قاضی طباطبایی، شهید مدنی، شهید مفتح، شهید بهشتی، مرتضی حائری یزدی، مشکینی، مکارم شیرازی، سبحانی، صافی گلپایگانی، جنّتی، حسن‌زاده آملی، علی‌پناه اشتهاردی، استادی، احمدی میانِجی و.
.
.
از آن جمله‌اند.
آیت‌اللَّه گلپایگانی دارای نگاشته‌ها و تقریرات فراوانی می‌باشد و در دوران سی و دو ساله مرجعیت، یکی از ارکان فقاهت بوده و به ضرورت، در تمام ابواب فقه، فتوا داده است.
کتاب‌های حج، قضا، حاشیه بر عروه و.
.
.
از تالیفات آن فقیه بزرگوار به شمار می‌روند.
ایشان در جریان انقلاب اسلامی و پس از آن، همواره از حضرت امام(ره) حمایت می‌کرد.
آن بزرگوار پس از عمری خدمت به مکتب اهل بیت(س)، در 18 آذرماه 1372 ش برابر با 24 جمادی‌الثانی 1414 ق در 95 سالگی دار فانی را وداع گفت و در مسجد بالاسرِ حرم حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.