4 صفر المظفر
رحلت آیت‌الله شاه‌آبادی، از اساتید حضرت امام(ره) (1369 ق)
آیت‌الله العظمی آقا میرزا محمد علی شاه‌آبادی، فرزند شیخ محمدجواد اصفهانی، در سال 1292 قمری در اصفهان متولد گردید و مقدمات علوم را از محضر پدر بزرگوارش که خود از فقها و شاگردان صاحب جواهر بود، فرا گرفت.
سپس از محضر برادرش آقا شیخ احمد بیدآبادی و میرزا محمدهاشم خوانساری بهره‌مند شد.
سپس در تهران، فقه و اصول را از محضر میرزا حسن آشتیانی و عرفان را از محضر میرزاهاشم گیلانی و فلسفه را از میرزا ابوالحسن جلوه فرا گرفت و برای تکمیل مراتب علمی به نجف و سامرا رفت و در درس آیت‌اللَّه میرزا محمد تقی شیرازی شرکت جست.
(تصویر؛ حضرت آیت‌الله شاه‌آبادی)
ایشان بنا به اصرار والده محترمه خود به ایران بازگشت و در تهران سکونت جست و در مسجد سراج الملک (شاه آباد سابق) به اقامه نماز و ترویج معارف اسلامی پرداخت.
در سال 1347 قمری به قم رفت و به تربیت طلاب علوم دینی پرداخت و شخصیت‌های بزرگواری چون حضرات آیات امام خمینی(ره)، سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، میرزا هاشم آملی، محمدرضا مروج طبسی و.
.
.
را به جهان تشیع عرضه نمود.
بعد از 7 سال مجدداً به تهران بازگشت و در مسجد امین‌الدوله بازار، امامت جماعت را به عهده گرفت.
از این استاد فرزانه کتاب‌های فراوانی بر جای مانده که منازِلُ السّالِکین، رساله عقل و جهل، حاشیه کفایه الاصول و.
.
.
از آن جمله‌اند.
در زمانی که رضاخان، تمام مساجد و منابر را تعطیل نموده بود، آیت اللَّه شاه‌آبادی، نماز جماعت و سخنرانی را قطع نکرد و زمانی که رضاخان، پوشیدنِ لباس روحانیت را ممنوع کرد، او فرزندانش را به روحانی شدن و پوشیدن لباسِ مقدس روحانیت تشویق کرد و به برکت همین تلاش مُخلصانه، هفت تن از فرزندانِ ایشان، روحانی شدند.
وفات این عارف بزرگ 4 صفر 1359 ق (برابر با 3 آذر 1328 ش) در 77 سالگی روی داد و پس از تشییعی باشکوه، در رواق ابوالفتوح رازی، در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) مدفون گردید.
حضرت امام(ره) درباره ایشان می‌فرمودند: "من در طول عمرم، روحی به لطافت روح‌آیت‌اللَّه شاه‌آبادی ندیدم.
"