انتقال امام(ره) از ترکیه به عراق (1344 ش) و هجرت ایشان به پاریس(1357 ش)
وضع بحرانی کشور که از ادامه تبعید حضرت امام(ره) ناشی می‌شد از یک سو، و عدم تمایل دولت ترکیه به ادامه زندانبانی خود از سوی دیگر، رژیم پهلوی را بر آن داشت که تبعیدگاه امام را تغییر دهد.
از این رو، طی مذاکره سرّی با دولت عراق در قبال این تعهد که دولت ایران دخالتی در سرنوشت، آزادی و مدت اقامت امام در عراق نداشته باشد، عراقی‌ها با انتقال امام به عراق موافقت نمودند.
ورود امام در 13 مهر 1344ش به عراق پس از 11 ماه اقامت در ترکیه، که ابتدا به صورت ناشناس انجام گرفت، استقبال گرم و پرشور و بی سابقه‌ای را به دنبال آورد.
رژیم شاه گمان می کرد بافت سنّتی حوزه علمیه نجف و وجود مراجع و علمای بزرگوار این شهر، موجب کم فروغی حضرت امام(ره) در این شهر می‌شود، اما با نتایج دیگری مواجه شد.
حضرت امام پس از یک توقف کوتاه در کاظمین، برای زیارت مرقد مطهر امام هادی(ع) و امام عسگری(ع) رهسپار سامرا شدند و با استقبال باشکوه مردم و حوزه علمیه سامرا مواجه گردیدند.
روز بعد مردم و علمای حوزه علمیه کربلا یکپارچه به استقبال از امام پرداختند و ایشان چند روزی را مهمان علمای این شهر بودند.
سپس مردم و حوزه علمیه نجف استقبال بی‌سابقه‌ای از ایشان کردند.
13 سال بعد فشارهای دولت بعثی برای محدود کردن فعالیت‌های ایشان، شدت گرفت و حضرت امام(ره) تصمیم گرفتند عراق را ترک کنند.
ایشان صبح روز 12 مهر 1357ش به سوی کویت مهاجرت کردند.
ولی دولت این کشور از ورود ایشان، جلوگیری نمود.
بنابراین تصمیم گرفتند به پاریس بروند.
عصر روز بعد راهی بغداد شدند و در روز بعد، هجرت تاریخی ایشان به فرانسه آغاز شد.
معظم‌له در محله "نوفل‌لوشاتو" در حومه پاریس مقیم شدند.
در مدت اقامت چهارماهه امام در پاریس، نوفل لوشاتو، به مهم‌ترین مرکز خبری جهان و کانون انقلاب اسلامی تبدیل شد.