حضرت امام هادی(ع) دهمین چراغ فروزان هدایت، در نیمه ذی حجّه سال 212 ق در قریه‌ای در نزدیکی مدینه به دنیا آمدند.
مادر آن حضرت سَمانه معروف به سیّده می‌باشد.
ابوالحسن ثالث کنیه حضرت و هادی، نقی، مرتضی، فقیه، امین و متوکل، از القاب آن امام هستند.
مُعتَصِم، واثق، متوکل، مُنتَصَر، مُستَعین و مُعتزّ از خلفای دوران حیات امام هادی(ع) بودند.
پنج فرزند برای آن حضرت ذکر شده است.
امام هادی(ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، در سن هشت سالگی به امامت رسیدند.
آن حضرت در همان دوران خردسالی، آن چنان از علم و هوشیاری و کمالات فوق العاده‌ای برخوردار بودند که اطرافیان را حیران می‌نمود.
امام دهم، همچنین در راستای انتشار مکتب تشیع به تربیت شاگردان متعددی پرداختند که عبدالعظیم حَسَنی، ابن سِکّیت اهوازی، ابوهاشم جعفری، جعفر بن سهیل و اسماعیل بن مهران از آن جمله‌اند.
در ادامه به احادیثی متناسب اشاره می‌شود:
عبد اللَّه بن المبارک: و کانَ [الإمامُ الهادی(ع)] أطیَبَ النّاسِ بَهجَةً و أصدَقَهُم لَهجَةً (مناقب آل أبی طالب، ج 3، ص 338)
امام هادی خوش‌روترین و راست‌گوترین مردم بود.
قال الهادی(ع): مَن جَمَعَ لَکَ وُدَّهُ و رَأیَهُ فَاجمَعْ لَهُ طاعَتَکَ (تحف العقول ، ص 483)
هر کس نهایت دوستی و رأی[نیکش] را به تو عرضه کرد ، تو نیز نهایت فرمانبری‌ات را به او ابراز کن.
قال الهادی(ع): مَن أَطاعَ اللَّهَ لَم یُبالِ سَخَطَ المَخلُوقِینَ(بحار الأنوار ، ج 71 ، ص 182)
کسی که از خدا اطاعت می‌کند ، از خشم مردم باکی ندارد.
قال الهادی(ع): مَن هانَت عَلَیهِ نَفسُهُ فَلا تَأمَن شَرَّهُ(تحف العقول ، ص 483 )
از شرّ کسی که خودش را سبک شمارد ایمن مباش.
قال الهادی(ع): العُجبُ صارِفٌ عَن طَلَبِ العِلمِ ، داعٍ إلَی الغَمطِ والجَهلِ(بحار الأنوار، ج 72، ص 199)
خودپسندی، آدمی را از دانش‌جویی باز می‌دارد و به‌ناسپاسی وانکار حق می‌خواند.
قال الهادی(ع): الهَزءُ فُکاهَةٌ السُّفَهاءِ و صِناعَةُ الجُهّالِ(بحار الأنوار ، ج 75، ص 147)
ریشخند کردن ، شوخی کم‌خردان و کردار نادانان است.