از 17 تا 22 بهمن 57، ایران اسلامی یکی از دوران‌های استثنایی تاریخ را گذراند.
در این ایام، دو دولت در یک مرکز و بدون هیچ گونه مرزبندی بر سر کار بود.
دولت فاقد‌مشروعیت و غیرقانونی بختیار که تنها بر بخشی از گارد شاهنشاهی و نیروهای سلطنت‌طلب متکی بود و دولتی که مشروعیت خودرا از رهبری حضرت امام(ره) و با حمایت آحاد مردم می‌گرفت.
با وسعت یافتن دامنه‌های انقلاب، بختیار و گارد شاهنشاهی، تصمیم گرفتند طی یک کودتا، انقلاب اسلامی را سرکوب کنند.
از این رو از ساعت چهار بعد از ظهر روز 21 بهمن، حکومت نظامی اعلام کردند.
پس از اعلان حکومت نظامی، حضرت امام(ره) اعلام کردند که مردم به حکومت نظامی اعتنایی نکنند و حضور فعال در خیابان‌ها داشته باشند.
مردم نیز با یورش به مراکز دولتی و نظامی و انتظامی در اقصی نقاط کشور، این مراکز را با کمترین درگیری فتح کردند و با ایجاد سنگرهای خیابانی، امکان حرکت کودتاگران به سوی مراکز حساس را سلب کردند.
نیروهای نظامی برخی از شهرها نیز قصد عزیمت به تهران و عملیاتی کردن کودتا را داشتند که با حضور مردم در همان شهرها زمین‌گیر شدند.
مردم در این درگیری‌ها، برخی از فرماندهان بلند پایه ارتش را اعدام کردند و سرانجام، ارتش رسما اعلام کرد که بی‌طرف است.
روز 22 بهمن 1357، بقایای نظام پوسیده ستمشاهی فروریخت.
پادگان‌ها، مجلس، صدا و سیما و.
.
.
فتح شد و عملا مبارزه 15ساله ملت به رهبری امام(ره) به ثمر رسید.