3 شعبان المعظم
ورود امام حسین(ع) به مکه معظمه(60 ق)
امام حسین(ع) پس از آن که از درخواست عامل مدینه برای بیعت با یزید بن معاویه امتناع کرد و به صورت اعتراض آمیز، شهر مدینه را ترک و به سوی مکه حرکت کرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال 60 هجری قمری وارد مکه معظمه گردید و به هنگام ورود، این آیه را تلاوت می کرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْیَن قالَ عَسی رَبّی اَنْ یَهْدِیَنی سَواءَ السَّبیل.
(1)
حرکت آن حضرت از مدینه، در 28 رجب و ورودش به مکه در سوم شعبان و در کل، به مدت پنج روز در راه بود.
پس از آن که وارد مکه معظمه گردید، اهالی این شهر مقدس به استقبالش شتافتند.
بزرگان و صاحب نفوذان مکه ]اعم از ساکنان دایمی و زایران و حاجیان[ هر روز به زیارتش رفته و از محضر پرفیض وی بهره مند می شدند.
عبدالله بن زبیر که یک روز پیش از حرکت آن حضرت از مدینه، به سوی مکه گریخته و در این مکان مقدس، پناه گرفته بود، امید بسیار داشت که اهالی مکه وی را در مبارزه با یزید بن معاویه همراهی کرده و وی را در دست یابی به حکومت یاری کنند.
ولی با تشریف فرمایی امام حسین(ع) به مکه، اکثر مردم با امام حسین(ع) ارتباط برقرار کرده و از اهداف و انگیزه هایش باخبر شدند و بدین لحاظ عبدالله بن زبیر را به حاشیه راندند.
بدین جهت عبدالله بن زبیر در باطن، از آمدن امام حسین(ع) به مکه معظه، ناخرسند بود و دلش می خواست که آن حضرت به هر بهانه ای، این شهر را ترک کند و زمینه را برای بلند پروازی های وی فراهم نماید.
امام حسین(ع) بدون در نظر گرفتن جاه طلبی های عبدالله بن زبیر و سخت گیری های عاملان و مأموران یزید، به روشن گری مسلمانان در مکه پرداخت.
آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذی حجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مکه معظمه اقامت نمود و پس از آن که با دعوت انبوه و سراسری کوفیان مواجه گردید، در هشتم ذی حجه سال 60 قمری، مکه معظمه را به قصد کوفه ترک کرد.
(2)
1_ سوره قصص، آیه 22
2_ نک: الارشاد (شیخ مفید)، ص 373؛ کلمات الامام الحسین(ع) (شریفی)، ص 305؛ لواعج الأشجان (سید محسن امین)، ص 32؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 301؛ مناقب آل ابی طالب (ابن شهر آشوب)، ج3، ص 240