5 رجب المرجب
شهادت ابن سکیت نحوی(244 ق)
ابویوسف، یعقوب بن اسحاق دورقی، معروف به ابن سکیت نحوی، از بزرگان ادب و لغت عرب بود.
وی در جنوب غربی ایران و در حوالی اهواز، دیده به جهان گشود.
او از عظمای شیعه و از خواص امام محمد تقی(ع) و امام علی النقی(ع) به شمار می آمد و مورخان و سیره نویسان، از وی تجلیل کرده و از وی به نیکی یاد نمودند.
ابن سکیت، پرچم دار دانش و معارف عربی، مانند ادبیات، شعر، لغت و نحو بود، بدین جهت به نحوی معروف گردیده است.
وی دارای تألیفات گرانسنگی، چون "تهذیب الألفاظ" و "اصلاح المنطق" بود.
وی را از این جهت "ابن السکیت" می گفتند که سکوتش فراوان بود.
ابن سکیت، معلم معتز و مؤید (پسران متوکل عباسی) بود و آنان را با صرف و نحو و ادبیات عرب آشنا کرد.
روزی متوکل عباسی (دهمین خلیفه عباسیان) که در دشمنی با اهل بیت(ع) و خاندان رسالت و امامت، زبانزد خاص و عام بود از ابن سکیت پرسید: پسرانم معتز و مؤید در نزد تو بهترند یا حسن و حسین پسران علی بن ابی طالب(ع)؟
ابن سکیت که از پرسش بی جا و غیر قابل قیاس متوکل به خشم آمده و سکوت در برابر این ستمگر طاغی را روا نمی دانست، در پاسخش گفت: به خدا سوگند، قنبر غلام علی بن ابی طالب(ع)، از تو و پسرانت بهتر و در نزد من محبوبتر است.
متوکل عباسی، که انتظار چنین پاسخی را از معلم فرزندان خویش نداشت، چنان به خشم آمد که در همان لحظه به قراولان ترک نژاد خود دستور داد که زبانش را از قفا بیرون کشند.
مأموران حکومتی نیز زبانش را از قفا بیرون آورده و وی را به همان حال به شهادت رسانیدند.
تاریخ شهادت این دانشمند فرزانه شیعه و مدافع مقام ولایت و امامت، پنجم رجب سال 244 قمری است.
(1)
بی تردید این مرد بزرگ از بهشتیان و مقربان درگاه الهی است.
زیرا مشمول این حدیث نبوی است که از امام علی بن ابی طالب(ع) نقل گردید: قال امیرالمومنین(ع): اخذ رسول الله(ص) بید الحسن و الحسین و قال: من أحبنی و أحب هذین و أبا هما و امهما و کان متبعا لسنتی، کان معی فی الجنه.
(2)
یعنی: پیامبر اکرم(ص) روزی دست حسن و حسین را گرفت و فرمود: هر کسی مرا دوست بدارد و نسبت به این دو (حسن و حسین) و پدر و مادرشان محبت و دوستی بورزد و از سنت من پیروی کند، در بهشت با من خواهد بود.
1- الکافی (شیخ کلینی)، ج1، ص 24؛ وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص 297
2_ بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج43، ص 73