مسئله فلسطین گرچه بعد از جنگ جهانی دوم به عنوان یک مسئله بین‌المللی مطرح شد، اما آغاز انتفاضه 1987م که به "انقلاب سنگ" نیز معروف شد، بار دیگر، توجه جهانیان را به این مسئله معطوف نمود.
در اولین ماه‌های سال 1988م بسیاری از فلسطینیانِ مناطق اشغالیِ قبل از سال 1967م، در اعتصابات و تظاهرات شرکت می‌کردند.
رهبری متحد قیام مردمی در سرزمین‌های اشغالی، برنامه‌ریزی جهت تداوم این قیام را برعهده داشت.
در ژوئیه همان سال، اردن که زمانی کرانه باختری را در تصرف خود داشت و پس از آن در دهه بعد روابط اقتصادی سیاسی گسترده‌ای با این منطقه برقرار کرده بود به این روابط خاتمه داد و عملاً سازمان آزادی‌بخش فلسطین به عنوان تنها نماینده مردم این منطقه معرفی شد.
در نیمه نوامبر 1988 شورای ملی فلسطین که سال قبل از آن تأسیس شده بود در الجزایر تشکیل جلسه داد و در 15 نوامبر 1988م موجودیت "دولت مستقل فلسطین" را اعلام نمود و بیت المقدس به عنوان پایتخت این کشور تعیین گردید.
شورای ملی فلسطین البته در این اجلاس بدون توجه به خواست اکثریت مردم فلسطین و نیز تمام جهان اسلام، قطعنامه‌های 181 و 242 سازمان ملل که موجودیت اسرائیل را به رسمیت می‌شناخت را پذیرفت.
طی 10 روز پس از این اجلاس، 54 کشور موجودیت کشور مستقل فلسطین را به رسمیت شناختند و یاسر عرفات به عنوان رئیس جمهور این کشور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ژنو به توضیح برنامه‌های خود پرداخت.
با این همه تا استقرار دولت فلسطین در سرزمین اصلی، موانع زیادی در پیش قرار دارد که بزرگ‌ترین آنها رژیم غاصب صهیونیستی است.
صهیونیست‌ها به شهادت خواهد رسید و آنها مرگ وی را در اثر بیماری یا خودکشی قلمداد خواهند کرد.
وی سرانجام در روز 15 نوامبر سال 2000م پس از خروج از خانه به طرز مرموزی در 46 سالگی درگذشت و علی‌رغم علائم فراوان مبنی بر ضرب و جرح، جسد او را با سرعت و بدون تحقیق و بررسی درباره علل اصلی مرگ به خاک سپردند.
گویا سرنشینان یک خودرو او را پس از مصدوم ساختن از پل بزرگی که پیمانکاران پدرش ساخته بودند، به زیر انداخته بودند.
اندکی، پس از شهادت آنیلی، پدر وی نیز در اثر یک بیماری مشکوک درگذشت.
ثروت عظیم خانواده آنیلی، از طریق شوهر خواهر یهودی وی به چنگ صهیونیست‌ها رسید.
طی سالهای اخیر، به رغم درخواست‌های مکرر شخصیت‌های مسلمان برای تشکیل یک کمیته تحقیق در خصوص شهادت وی، مقامات ایتالیا حاضر نشده‌اند در این خصوص همکاری مشخصی داشته باشند.
سلیویو برلوسکنی، نخست‌وزیر این کشور جدی‌ترین سیاستمدار همپیمان صهیونیست‌هاست.