نهج البلاغه - حکمت : 399 - حقوق متقابل پدر و فرزند

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : إِنَّ لِلْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ حَقّاً وَ إِنَّ لِلْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ حَقّاً فَحَقُّ الْوَالِدِ عَلَى الْوَلَدِ أَنْ یُطِیعَهُ فِی کُلِّ شَیْ‌ءٍ إِلَّا فِی مَعْصِیَةِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ حَقُّ الْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدِ أَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَ یُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَ یُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ .

و فرمود: برای فرزند بر پدر حقی است و برای پدر بر فرزند حقی. حق پدر بر فرزند اینست که او را در همه چیز اطاعت کند مگر در معصیت خداوند سبحان. و حق فرزند بر پدر آنست که اسم زیبا بر او بگذارد و فرهنگ سازنده او را نیکو کند و قرآن را به او تعلیم نماید.