(آنگاه که در زمان عثمان در سال 33-هجرى، سعید بن عاص، حق مسلّم امام على علیه السّلام را جهت محاصره اقتصادى، از آن حضرت منع کرد، فرمود) بنى امیّه، از میراث پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) جز اندک چیزى، به من نمى پردازند، سوگند به خدا اگر زنده ماندم، بنى امیّه را از حکومت دور مى کنم چونان قصّابى که شکمبه خاک آلوده را دور مى افکند. ص 127 مى گویم: (و «التّراب الوذمة» نیز روایت شد، که درست نیست و قلب در عبارت است. سخن امام که فرمود :«لیفوقوننى» یعنى اندک اندک از مال به من مى دهند، چونان که بچّه شتر را اندک اندک شیر مى خورانند و یک بار شیر از شتر مى دوشند. و «وذام» جمع «و ذمة» پاره اى از شکمبه یا جگر است که در خاک بیفتد و سپس آن را بردارند).