نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به اهل کوفه در آن هنگام که از مدینه به بصره حرکت کرده بود. اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، من از جایگاه خود بیرون آمدم، یا ستمکار یا مظلوم، یا متجاوز یا کسی که به او تجاوز شده است. و من خدا را به یاد کسی می اندازم که اگر نامه ام به او برسد، به طرف من کوچ کند. اگر شخصی نکوکار باشم، مرا یاری کند و اگر بدکار باشم مرا ملامت کند و به من اعتراض نماید.