خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه یاران خود را که در جنگ صفین مانع از نبرد با شامیان می گشتند، توصیف می فرماید: مردم برای بیعت با من چنان ازدحام کردند که گوئی مانند شتران تشنه در روز ورود به آب همدیگر را می کوبند. شترانی تشنه که ساربانشان آنان را به حال خود گذاشته و افسارهای آنانرا رها ساخته باشد. تا آنجا که گمان کردم مردم مرا خواهند کشت، یا بعضی از آنان بعضی دیگر را از پای درخواهند آورد. من این امر زمامداری را پشت و رو کردم، تا آنجا که تفکر در این موضوع خواب را از چشمانم منع کرد هیچ چاره ای که برای من امکان داشت، نیافتم مگر اینکه یا با آن تبهکاران به نبرد برخیزم، یا آنچه را که محمد (صلی الله علیه و آله )آورده است، منکر شوم. برای من گلاویزی جنگ و کارزار آسانتر از گلاویزی با کیفر الهی بود و مرگ و شکست دنیا برای من از مرگ و سقوط در سرای آخرت آسانتر بود.