خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان بخشی از یک خطبه طولانی است که در روز عید فطر ایراد فرموده است، و در این خطبه خدا را ستایش نموده و دنیا را توبیخ می نماید.
ستایش خداوند
سپاس خدای راست که رحمتش مایوس شدنی نیست و نعمتش فراگیر و بخشایشش ناامید نشدنی و پرستشش تکبر نورزیدنی است. خداوندی که رحمت او زائل نمی شود و نعمتش مفقود نمی گردد.
نکوهش دنیا
دنیا جایگاهی است که فنا بر آن مقدر و خروج از آن برای اهلش اجباری گشته است این دنیا بر مذاق فرزندانش شیرین و بر خیره شوندگانش سبز و با طراوت است این دنیا برای جوینده اش شتابان است، و بر دل نظاره کننده اش مخلوط کننده و فریبا. از این دنیا با بهترین زاد و توشه که اندوخته اید، کوچ کنید، و بیش از حد کافی از این دنیا مخواهید، و بیش از آنچه که برای معاش زندگی لازم است مجوئید.