وصیتی است از آن حضرت (علیه السلام):
درباره آنچه که باید در اموال او عمل شود، این وصیت را پس از برگشت از صفین فرموده است: اینست آنچه که بنده خدا علی بن ابیطالب زمامدار باایمان درباره مال خود، برای تقرب به خدا دستور می دهد تا به این وسیله او را به بهشت وارد کند و او را به امن و امان نایل فرماید.
از جمله آن وصیت است: برای اجرای این وصیت و حفظ مال، حسن بن علی اقدام کند، به طریق نیکو از آن مال استفاده کند و احسان و انفاق نماید. اگر حادثه ای برای حسن پیش آید و حسین زنده باشد، حسین پس از برادرش حسن به امر وصیت اقدام نماید و آن را به موارد خود برساند. و از عطایا و احسان های علی، برای فرزندان فاطمه همان قدر نصیب شود که برای فرزندان علی. و جز این نیست که من اقدام به اجرای وصیت را به فرزندان فاطمه واگذار کردم این کار برای طلب رضای خداوندی و نزدیکی به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و اکرام حرمت و به جا آوردن شرافت پیوستگی با او است. و با کسی که کار را به او واگذار کرده، شرط می کند که باید مال را در اصل خود حفظ نماید و میوه آن را به همان ترتیب که دستور داده شده و رهنمایی گشته است احسان نماید. و بچه ای از نخل های این آبادیها را نفروشد. تا تشخیص زمین آنها از فراوانی نخل ها از حالت اولی مشکل شود. و هر یک از کنیزانم که با آنان مباشرت داشته ام و دارای فرزند یا باردار باشد، کنیز از آن فرزندش (ام ولد) می باشد و اگر فرزندش بمیرد و او زنده باشد، او آزاد است و بردگی (کنیزی) از وی برداشته شده و قانون (عتق) او را آزاد ساخته است.