خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان را در موقعی فرموده است که عمربن خطاب برای رفتن به جنگ روم با آن حضرت مشورت نمود.
خداوند متعال به عهده گرفته است که اهل این دین را با تقویت جامعه و حفظ احترام آنان حمایت نماید. خداوندی که مسلمین را یاری فرمود، در حالی که آنان اندک بودند و کسی به یاری آنان برنمی خاست، و از آنان دفاع فرمود، در حالی که از هیچ طرفی مورد دفاع نبودند. همان خداوند زنده است و هرگز نمی میرد. هرگاه خود به سوی دشمن حرکت کنی و رویاروی خصم قرارگیری و شکست بخوری، برای مسلامان پناهی در هیچ جایی از شهرهایشان نخواهد ماند. و بعد از تو مرجعی برای آنان نیست که به او رجوع کنند. پس مردی دلاور به طرف دشمن بفرست و کسانی را به همراه او بسیج کن که آزمایش شده و سختی ها دیده و خیرخواه باشند. اگر خداوند تو را بر دشمن پیروز ساخت، این مقصود تو است و اگر به این مقصود نرسیدی، باز تکیه گاه و پناهگاه مسلمین خواهی بود.