نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به معاویه
و قطعی است که ظلم و ارتکاب خلاف واقع، انسان را در دنیا و آخرتش هلاک می سازد و نقص و اختلال وجودی او را در نزد عیبجوی او پدیدار. و من یقین دارم (یا تو می دانی) آنچه را که از دست تو رتفه است نمی توانی دریابی. گروه هایی از مردم، امری را بدون حق تعقیب کردند و سوگند خوردند و خداوند دروغ آنها را آشکار ساخت. (ای معاویه) از روزی بترس که مسرور و شادمان شود کسی که عاقبت کار خود را پسندیده کند و پشیمان گردد کسی که زمام خود را به دست شیطان سپرده و برای گرفتن زمامش از دست شیطان تلاشی ننموده است. تو ما را به حکم قرآن دعوت کردی، در حالی که اهل قرآن نبودی (و در واقع) ما دعوت تو را نپذیرفتیم، بلکه ما قرآن را در حکمش اجابت نمودیم.