وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَى السّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرّعْدِ
دعا هنگامى که به ابر و برق نظر مى کرد:
خداوندا،
همانا اینها دو نشانه از نشانه هاى تو،
و دو خدمتگزار از
خدمتگزاران تو اند که در مقام فرمان بردنت به رحمتى سودمند یا عقوبتى زیان بخش
مى شتابند،
پس به آندو باران عذاب بر ما مباران،
و به آنها لباس بلا بر ما مپوشان.
بار الها بر محمد و آلش درود فرست،
و فایده و برکت این
ابرها را بر ما سرازیر کن،
و آزار و زیانش را از ما بگردان،
و به
آن بر ما آفتى مرسان،
و بر معیشتمان آسیبى نفرست.
خداوندا اگر
این ابر را براى عقوبت برانگیخته اى،
و از راه خشم فرستاده اى،
پس ما از خشمت به
تو پناه مى بریم،
و براى درخواست عفوت به سویت زارى مى کنیم،
پس غضبت را
متوجه مشرکین ساز،
و آسیاى عقوبتت را نسبت به ملحدان به گردش انداز.
الهى
خشکى سرزمین هاى ما را به سقایت خود برطرف کن،
و وسوسه قلوبمان را به رزق خود بیرون فرما،
و ما را از خود به غیر خود سرگرم مکن،
و منبع نیکى خود را از همه ما دور نکن،
چه آنکه بى نیاز کسى است که تواش بى نیاز کنى،
و سالم کسى است که تواش نگاه دارى،
و احدى را در
برابرت قدرت دفاع نیست،
و کسى در برابر سطوتت مقاومت نتواند کرد،
به هر چه
بخواهى بر هرکس - حکم مى رانى،
و به آنچه اراده کنى در باره هر که اراده کنى فرمان مى دهى.
پس سپاس تو را که ما را از بلا حفظ فرمودى،
و شکر تو را بر
نعمتها که به ما مرحمت کردى،
چنان حمدى که حمد حامدان را پشت سر گذارد،
حمدى که آسمان و زمین را آکنده کند،
که تویى مُنعم مواهب بزرگ،
بخشنده نعمتهاى عظیم،
قبول کننده سپاس ناچیز،
و پذیرنده
شکر اندک،
نیکوکار خوشرفتار،
و بخشنده فراوان،
خدایى جز تو نیست،
و بازگشت همگان
به سوى توست.