وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ فِی الِاعْتِرَافِ وَ طَلَبِ التّوْبَةِ إِلَى اللّهِ تَعَالَى
اعتراف به گناه:
پروردگارا سه خصلت مرا از اینکه چیزى از تو بخواهم بازمى دارد،
و یک خصلت مرا به درخواست از
تو ترغیب مى کند،
آن سه عبارت است از امرى که به آن فرمان داده اى و من در انجامش کندى کردم،
و
کارى که مرا از آن نهى نمودى و به سویش شتافتم،
و نعمتى که به من بخشیدى ولى در شکر گزاریش
کوتاهى کردم.
اما آنچه مرا بر درخواست از تو ترغیب مى کند احسان توست به آن که با نیّت پاک
به تو روى آورده،
و از طریق خوش گمانى به درگاه تو آمده،
زیرا که تمام احسانهایت از
روى تفضّل است،
و نعمتهایت همه بى سبب و بدون سرآغاز.
اى خداى من اینک منم که
به پیشگاه عزتت همچون تسلیم شونده ذلیل ایستاده ام،
و با شرم و حیا همچون
نیازمندى عیالوار از تو درخواست مى کنم،
و معترفم که در
هنگام احسان تو جز خوددارى از معصیت طاعتى نکرده ام،
و
هیچ گاه از نعمتت بى بهره نبوده ام،
خدایا اکنون که در برابرت
به زشتى اعمالم اعتراف مى کنم برایم سودى خواهد داشت؟ و آیا اقرار به زشتى آنچه
انجام داده ام مرا از عذاب تو نجات خواهد داد؟ یا آنکه مرا در این حالى که هستم مستوجب
غضب خود مى دانى؟ و یا در این هنگام که تو را مى خوانم اراده عذابى شدید به دنبال من است؟ پاک و منزّهى،
از تو ناامید نیستم در حالى که درِ توبه را به رویم گشوده اى،
بلکه سخن بنده
ذلیل را به زبان مى آورم،
بنده اى که به خود ستم کرده،
و حریم حرمت پروردگارش را سبک شمرده،
بنده اى که گناهش عظیم است و روى هم انباشته،
و روزگار از او روى گردانده و عمرش سپرى شده،
تا چون نظر کرده که زمان عمل گذشته،
و دوران عمر به آخر رسیده،
و یقین نموده که پناهگاهى از عذابت و گریزگاهى از انتقامت نیست،
با ناله و انابه
به سویت روآورده،
و توبه اش را براى تو خالص ساخته،
پس با دلى پاک و پاکیزه به سویت برخاسته،
و تو را با ناله اى سوزناک و آهسته خوانده،
درحالى که از شدت تواضع در برابر تو خم گشته،
و از سرافکندگى کج و فرومانده شده،
و ترس از مقام تو هر دو پایش را به لرزه انداخته،
و اشک چشم
صفحه رخسارش را فراگرفته،
و با این جملات تو را مى خواند: اى مهربانترین مهربانان،
اى بخشنده تر
کسى که طالبان رحمت نوبت به نوبت آهنگ او کنند،
و اى عطوف تر کسى که آمرزش خواهان گرد او گردند،
و اى کسى که عفوت افزون از انتقامت است،
و اى آن که خشنودیت بیش از خشم توست،
و اى کسى که به خاطر گذشت پسندیده ات آفریدگانت را به حمد خویش فراخوانده اى،
و اى کسى که بندگانت را به پذیرفتن
توبه عادت داده اى،
و اى کسى که اصلاح تباهکارى مردم را به وسیله توبه خواسته اى،
و اى کسى که
به عمل اندک بندگان خشنود شده اى،
و کم آنان را پاداش فراوان داده اى،
و اى کسى که اجابت دعا را براى ایشان ضامن گشته اى،
و اى آن که به فضل و بخشش خویش آنان را
به پاداش نیکو وعده داده اى،
من نه از گناهکارترین گناهکارانم که تو او را آمرزیده اى،
و نه از نکوهیده ترین افرادى که به درگاهت عذر آورده و تو عذرش را قبول کرده اى،
و نه
از ستمکارترین ستمکاران که نزد تو موفق به توبه شده و تو به او احسان کرده اى،
در چنین حال به جانب تو بازمى گردم بازگشت کسى که از کرده گذشته خود پشیمان و از آنچه بر سرش آمده نگران،
و از ورطه اى که در آن افتاده از روى خلوص شرمگین است،
و مى داند که گذشت از گناه بزرگ
در نظر تو عظیم نمى نماید،
و بخشیدن معصیت خطیر
بر تو گران نمى باشد،
و تحمل جنایات سنگین بر تو دشوار نمى آید،
و محبوب ترین بندگانت نزد تو کسى است که در پیشگاه تو دست از سرکشى و نافرمانى بردارد،
و از
پافشارى بر گناه اجتناب نماید،
و درخواست آمرزش را ادامه دهد،
و من در برابر تو بیزارى مى جویم از اینکه سرکشى کنم،
و به تو پناه مى برم از اینکه بر گناه اصرار ورزم،
و براى آنچه در آن کوتاهى ورزیده ام طلب آمرزش دارم،
و بر آنچه از انجامش فرومانده ام از تو درخواست یارى مى کنم.
الها،
بر محمد و آلش درود
فرست،
و از حقوقى که بر عهده من دارى بگذر،
و از عذابى که مستحق آنم
معافم دار،
و از آنچه بدکاران از آن مى ترسند پناهم ده،
زیرا که تو بر عفو و بخشش کمال قدرت را دارى،
و به جهت آمرزش موضع امیدى،
و به گذشت معروفى،
نیازم را جز تو محل
طلبیدنى نیست،
و گناهم را غیر تو آمرزنده اى نباشد،
حاشا که چنین نباشى،
و
من جز از تو بر خود ترس ندارم،
که تو شایسته آنى که از تو پروا کنند و اهل
آمرزشى،
بر محمد و آلش درود فرست،
و حاجتم را روا کن،
و مطلبم را برآور،
و گناهم را ببخش،
و دلم را از ترس ایمنى ده،
زیرا که تو
بر هر چیز توانایى،
و این کار براى تو آسان است،
دعایم را مستجاب کن اى پروردگار جهانیان.