حکمت : 88 - راز استغفار
ترجمه : علامه جعفری
وَ حَکَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ الْبَاقِرُ ( علیهما السلام ) أَنَّهُ قَالَ :
کَانَ فِی الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَکُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله ) وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِی فَالِاسْتِغْفَارُ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ .
قال الرضی : و هذا من محاسن الاستخراج و لطائف الاستنباط .
از ابوجعفر محمد بن علی باقر (علیه السلام) حکایت شده، او فرمود: در روی زمین دو وسیله امان از عذاب خداوندی بود، یکی از آن دو به عالم بالا برده شده است، پس دومی را بگیرید و به آن تمسک بجویید: اما امانتی که به عالم بالا برده شده است، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود و اما آن وسیله امان که در روی زمین باقی است، توبه و بازگشت به سوی خدا است. خداوند فرمود: (و خداوند عذاب کننده آنان نیست مادامی که تو در میان آنان هستی و خداوند عذاب کننده آنان نیست تا آن موقع که به سوی خدا بازگشت می کنند.) و این سخن امیرالمومنین علیه اللام از نیکوترین استخراجها و لطیف ترین استنباطها از آیه شریفه است .