نهج البلاغه - نامه : 61 - نامه به کمیل بن زیاد

61-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى کمیل بن زیاد النخعی و هو عامله على هیت ،
ینکر علیه ترکه دفع من یجتاز به من جیش العدو طالبا الغارة :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ تَضْیِیعَ الْمَرْءِ مَا وُلِّیَ وَ تَکَلُّفَهُ مَا کُفِیَ لَعَجْزٌ حَاضِرٌ وَ رَأْیٌ مُتَبَّرٌ وَ إِنَّ تَعَاطِیَکَ الْغَارَةَ عَلَى أَهْلِ قِرْقِیسِیَا وَ تَعْطِیلَکَ مَسَالِحَکَ الَّتِی وَلَّیْنَاکَ لَیْسَ بِهَا مَنْ یَمْنَعُهَا وَ لَا یَرُدُّ الْجَیْشَ عَنْهَا لَرَأْیٌ شَعَاعٌ فَقَدْ صِرْتَ جِسْراً لِمَنْ أَرَادَ الْغَارَةَ مِنْ أَعْدَائِکَ عَلَى أَوْلِیَائِکَ غَیْرَ شَدِیدِ الْمَنْکِبِ وَ لَا مَهِیبِ الْجَانِبِ وَ لَا سَادٍّ ثُغْرَةً وَ لَا کَاسِرٍ لِعَدُوٍّ شَوْکَةً وَ لَا مُغْنٍ عَنْ أَهْلِ مِصْرِهِ وَ لَا مُجْزٍ عَنْ أَمِیرِهِ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 به (کمیل بن زیاد نخعی) و او کارگزار آن حضرت در (هیئت) بود، در این نامه آن حضرت به کمیل از آن جهت که دشمن از قلمرو حکومت او گذشته و برای غارت مسلمین پیش رفته بود و او آن را رها کرده بود، اعتراض می کند.
 اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، قطعی است که ضایع کردن انسان آنچه را که مدیریت آن را به عهده گرفته و به زحمت افتادنش درباره آنچه به عهده دیگری است، یک ناتوانی آشکار و رایی است پوچ.
 و دست اندازی تو به غارات مردم قیسیا و تعطیل کردن فعالیت در مرزها و به کار بردن اسلحه، که ما تو را بر آن والی کرده بودیم و در آنجا کسی نبود که جلو دشمن و غارت او را بگیرد و لشکر خصم را از آنجا رد کند، نظر و اندیشه ای است گسیخته و بی اساس.
 تو ای کمیل، پلی گشته ای برای هر دشمنی که می خواهد به رعیت تو برای تاراج بتازد، نه شانه ای مقاوم داری و نه دارای هیبت هستی و نه سدکننده مرزی و نه شکننده شوکت و قدرت دشمنی و نه بی نیاز کننده مردم کشور و نه کفایت کننده فرمانده خویشتنی.