نهج البلاغه - نامه : 57 - به مردم کوفه

57-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى أهل الکوفة عند مسیره من المدینة إلى البصرة :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّی خَرَجْتُ مِنْ حَیِّی هَذَا إِمَّا ظَالِماً وَ إِمَّا مَظْلُوماً وَ إِمَّا بَاغِیاً وَ إِمَّا مَبْغِیّاً عَلَیْهِ وَ إِنِّی أُذَکِّرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ کِتَابِی هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَیَّ فَإِنْ کُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِی وَ إِنْ کُنْتُ مُسِیئاً اسْتَعْتَبَنِی .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

به اهل کوفه در آن هنگام که از مدینه به بصره حرکت کرده بود.
 اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، من از جایگاه خود بیرون آمدم، یا ستمکار یا مظلوم، یا متجاوز یا کسی که به او تجاوز شده است.
 و من خدا را به یاد کسی می اندازم که اگر نامه ام به او برسد، به طرف من کوچ کند.
 اگر شخصی نکوکار باشم، مرا یاری کند و اگر بدکار باشم مرا ملامت کند و به من اعتراض نماید.