نهج البلاغه - نامه : 55 - به معاویه

55-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ الدُّنْیَا لِمَا بَعْدَهَا وَ ابْتَلَى فِیهَا أَهْلَهَا لِیَعْلَمَ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ لَسْنَا لِلدُّنْیَا خُلِقْنَا وَ لَا بِالسَّعْیِ فِیهَا أُمِرْنَا وَ إِنَّمَا وُضِعْنَا فِیهَا لِنُبْتَلَی بِهَا وَ قَدِ ابْتَلَانِی اللَّهُ بِکَ وَ ابْتَلَاکَ بِی فَجَعَلَ أَحَدَنَا حُجَّةً عَلَى الْآخَرِ فَعَدَوْتَ عَلَى الدُّنْیَا بِتَأْوِیلِ الْقُرْآنِ فَطَلَبْتَنِی بِمَا لَمْ تَجْنِ یَدِی وَ لَا لِسَانِی وَ عَصَیْتَهُ أَنْتَ وَ أَهْلُ الشَّامِ بِی وَ أَلَّبَ عَالِمُکُمْ جَاهِلَکُمْ وَ قَائِمُکُمْ قَاعِدَکُمْ فَاتَّقِ اللَّهَ فِی نَفْسِکَ وَ نَازِعِ الشَّیْطَانَ قِیَادَکَ وَ اصْرِفْ إِلَى الْآخِرَةِ وَجْهَکَ فَهِیَ طَرِیقُنَا وَ طَرِیقُکَ وَ احْذَرْ أَنْ یُصِیبَکَ اللَّهُ مِنْهُ بِعَاجِلِ قَارِعَةٍ تَمَسُّ الْأَصْلَ وَ تَقْطَعُ الدَّابِرَ فَإِنِّی أُولِی لَکَ بِاللَّهِ أَلِیَّةً غَیْرَ فَاجِرَةٍ لَئِنْ جَمَعَتْنِی وَ إِیَّاکَ جَوَامِعُ الْأَقْدَارِ لَا أَزَالُ بِبَاحَتِکَ حَتَّى یَحْکُمَ اللَّهُ بَیْنَنا وَ هُوَ خَیْرُ الْحاکِمِینَ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه

اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، خداوند سبحان دنیا را برای جهانی بعد از آن آفریده و مردم را در آن به آزمایش درآورده است تا آن که عملش بهتر است آشکار شود. و ما نه برای دنیا آفریده شده ایم و نه برای تلاش درباره دنیا. و جز این نیست که ما در این دنیا برای آزمایش قرار گرفته ایم و قطعی است که خداوند مرا با تو و تو را با من آزمایش می کند و یکی از ما دو نفر را برای دیگری حجت قرار داده است. پس تو با تاویل قرآن، برای به دست آوردن دنیا تاختی، و مرا درباره چیزی مسوول قلمداد کردی که نه دست من جنایتی در آن به وجود آورده است و نه زبان من. تو و اهل شام آن دروغ را وسیله قرار دادید و دانایان شما، نادانانتان را و ایستاده تان نشسته ها را تحریک نمودند. پس ای معاویه، از خدا بترس و در کشیدن مهارت که شیطان به دست گرفته است، با آن موجود پلید، مبارزه کن و روی خود را به آخرت برگردان. اینست راه ما و راه شما. و بترس از این که خداوند تو را به زودی به حادثه ای کوبنده چنان مبتلا کند که دنباله ات را قطع کند و ریشه ات را برکند. یقینا من به خدا سوگند یاد می کنم، سوگندی غیرقابل تخلف که اگر مقدرات جمع کننده مابین من و شما را در آشیانه تو جمع کند هرگز تو را رها نکنم (تا آنگاه که خدا میان ما حکم کند و او بهترین حکم کنندگان است).