نهج البلاغه - نامه : 49 - به معاویه

49-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة أیضا :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الدُّنْیَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَیْرِهَا وَ لَمْ یُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَیْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَیْهَا وَ لَهَجاً بِهَا وَ لَنْ یَسْتَغْنِیَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِیهَا عَمَّا لَمْ یَبْلُغْهُ مِنْهَا وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِکَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِیَ وَ السَّلَامُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه

اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، دنیا آدمی را از همه چیز منصرف نموده به خود مشغول می دارد و انسان دنیادار چیزی از آن را به دست نمی آورد، مگر این که طمع و اشتیاق به آن را برای خود (دنیا) بگشاید.
 دنیادار با آنچه که از دنیا به دست آورده است، از آنچه که به آن نرسیده است بی نیاز نمی گردد و پس از آن، نوبت از دست دادن آن چیزها که انباشته است و شکستن آنچه محکم کرده است می رسد.
 و اگر تو از گذشته عبرت بگیری، آنچه را که باقی مانده است حفظ می کنی و می فهمی، والسلام.