نهج البلاغه - حکمت : 42 - بیماری گناهان را ریزد

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ فِی عِلَّةٍ اعْتَلَّهَا جَعَلَ اللَّهُ مَا کَانَ مِنْ شَکْوَاکَ حَطّاً لِسَیِّئَاتِکَ فَإِنَّ الْمَرَضَ لَا أَجْرَ فِیهِ وَ لَکِنَّهُ یَحُطُّ السَّیِّئَاتِ وَ یَحُتُّهَا حَتَّ الْأَوْرَاقِ وَ إِنَّمَا الْأَجْرُ فِی الْقَوْلِ بِاللِّسَانِ وَ الْعَمَلِ بِالْأَیْدِی وَ الْأَقْدَامِ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ یُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّیَّةِ وَ السَّرِیرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةَ .

قال الرضی : و أقول صدق ( علیه السلام ) إن المرض لا أجر فیه لأنه لیس من قبیل ما یستحق علیه العوض لأن العوض یستحق على ما کان فی مقابلة فعل الله تعالى بالعبد من الآلام و الأمراض و ما یجری مجرى ذلک و الأجر و الثواب یستحقان على ما کان فی مقابلة فعل العبد فبینهما فرق قد بینه ( علیه السلام ) کما یقتضیه علمه الثاقب و رأیه الصائب .

 

و (به یکی از یارانش درباره بیماری ای که بر او عارض شده بود) فرمود: خداوند شکایت از درد را که داری، باعث محو گناهانت فرماید، زیرا در خود بیماری ثوابی نیست، ولی گناهان را محو می کند و آنها را مانند برگهای درخت می ریزد. و جز این نیست که پاداش در سخن با زبان است و عمل با دستها و پاها. و قطعی است که خداوند سبحان کسانی از بندگان شایسته اش را به جهت صدق نیت و درون صالح به بهشت داخل می نماید .