نهج البلاغه - حکمت : 370 - برای بیهودگی و بلهوسی آفریده نشده ایم.

وَ رُوِیَ أَنَّهُ ( علیه السلام ) قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ الْخُطْبَةِ :أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَیَلْهُوَ وَ لَا تُرِکَ سُدًى فَیَلْغُوَ وَ مَا دُنْیَاهُ الَّتِی تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِی قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الدُّنْیَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ کَالْآخَرِ الَّذِی ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ .

و روایت شده است که اندک اتفاق می افتاد که آن حضرت (علیه السلام) بر منبر می نشستند بدون این که در مقدمه خطبه بفرمایند: ای مردم، به خدا تقوی بورزید و هیچ کسی بیهوده آفریده نشده است تا بازی کند و بی اصل و تکلیف هم رها نشده است تا به زندگی بی فایده بپردازد و دنیایی که خود را در نظر چنین انسانی زیبا نمایش داده است، جای آخرتی را نمی گیرد که نظر بد آن را برای او زشت ساخته است و شخص فریب خورده ای که با عالی ترین همتش بر دنیا پیروز شده است، مانند کس دیگری نیست که از آخرت، به مقدار نصیب خود دست یافته است .