نهج البلاغه - خطبه : 31 - درباره طلحه و زبیر

31-  و من کلام له (علیه السلام) لما أنفذ عبد الله بن عباس إلى الزبیر یستفیئه إلى طاعته قبل حرب الجمل :
لَا تَلْقَیَنَّ طَلْحَةَ فَإِنَّکَ إِنْ تَلْقَهُ تَجِدْهُ کَالثَّوْرِ عَاقِصاً قَرْنَهُ یَرْکَبُ الصَّعْبَ وَ یَقُولُ هُوَ الذَّلُولُ وَ لَکِنِ الْقَ الزُّبَیْرَ فَإِنَّهُ أَلْیَنُ عَرِیکَةً فَقُلْ لَهُ یَقُولُ لَکَ ابْنُ خَالِکَ عَرَفْتَنِی بِالْحِجَازِ وَ أَنْکَرْتَنِی بِالْعِرَاقِ فَمَا عَدَا مِمَّا بَدَا .

 قال السید الشریف : و هو (علیه السلام) أول من سُمعت منه هذه الکلمة ،
أعنی "فما عدا مما بدا".

و برای خداست حکم عادلانه درباره عثمان که خویشاوندانش را بر مسلمین ترجیح داد و درباره شما که در کارهای او به داد و فریاد و اضطراب افتادید. خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 هنگامی که عبدالله بن عباس را به نزد زبیر فرستاد تا او را به اطاعتی که پیش از جنگ جمل با امیرالمومنین داشت، برگرداند.

با طلحه دیدار مکن، زیرا اگر او را ببینی، او را مانند گاوی خواهی یافت که شاخش را به روی گوشش کج کرده است او همان بی باک بی خیال است که سوار حوادث دشوار و ناهنجار می گردد و می گوید:
 رام است. ولی با زبیر ملاقات کن زیرا او طبیعتی نرمتر دارد به او بگو:
 پسر دائی ات می گوید:
 در حجاز مرا شناختی و در عراق مرا انکار کردی! پس برای تو چه مانعی از آن اطاعت و بیعتی که با من داشتی پیش آمده است!