نهج البلاغه - حکمت : 271 - داوری درباره دو دزد

رُوِیَ أَنَّهُ ( علیه السلام ) رُفِعَ إِلَیْهِ رَجُلَانِ سَرَقَا مِنْ مَالِ اللَّهِ أَحَدُهُمَا عَبْدٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ الْآخَرُ مِنْ عُرُوضِ النَّاسِ .
فَقَالَ ( علیه السلام ) : أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَیْهِ مَالُ اللَّهِ أَکَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً ،
وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَیْهِ الْحَدُّ الشَّدِیدُ فَقَطَعَ یَدَهُ

و روایت شده است که دو مرد را نزد امیرالمومنین (علیه السلام) آوردند که چیزی از بیت المال دزدیده بودند. یکی از آن دو مرد برده ای از بیت المال بود و دیگری از مال مردم. آن حضرت درباره بنده ای که از بیت المال بود، فرمود: برای او حدی نیست، زیرا هر دو مال خداوند است که بعضی از آن بعض دیگر را خورده است و اما دومی، پس بر او حد جاری است و (امر فرمود) دست او را بریدند.