225- و من دعاء له (علیه السلام) یلتجئ إلى اللّه أن یغنیه : اللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِی بِالْیَسَارِ وَ لَا تَبْذُلْ جَاهِیَ بِالْإِقْتَارِ فَأَسْتَرْزِقَ طَالِبِی رِزْقِکَ وَ أَسْتَعْطِفَ شِرَارَ خَلْقِکَ وَ أُبْتَلَى بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِی وَ أُفْتَتَنَ بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِی وَ أَنْتَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِکَ کُلِّهِ وَلِیُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ .
دعایی است از آن حضرت (علیه السلام): در این نیایش به خدا روی می آورد که آن حضرت را بی نیاز فرماید.
پروردگارا، آبرویم را با بی نیازی از دیگران حفظ فرما و مقام شخصیتی مرا با فقر و فلاکت، مبتذل و پست مفرما، تا روزی از جویندگان روزی تو مسالت نمایم و عواطف از مردمی شرور از مخلوقات تو بطلبم و به ستایش کسی که به من عطایی کرده است گرفتار آیم. و به توبیخ کسی که عطایش را از من ممنوع نموده است مبتلا گردم. در حالی که تو فوق همه این مردم هستی و اختیار تام عطا و منع به دست تو است. (تو بر همه چیز توانایی.)