نهج البلاغه - نامه : 20 - به زیاد بن ابیه

20-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى زیاد ابن أبیه و هو خلیفة عامله عبد الله بن عباس على البصرة و عبد الله عامل أمیر المؤمنین ( علیه السلام ) یومئذ علیها و على کور الأهواز و فارس و کرمان و غیرها :
وَ إِنِّی أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِی أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَیْ‌ءِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئاً صَغِیراً أَوْ کَبِیراً لَأَشُدَّنَّ عَلَیْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِیلَ الْوَفْرِ ثَقِیلَ الظَّهْرِ ضَئِیلَ الْأَمْرِ وَ السَّلَامُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به (زیاد بن ابیه) و او جانشین کارگزار آن حضرت (عبدالله بن عباس) در بصره بود و عبدالله بن عباس در آن موقع کارگزار امیرالمومنین (علیه السلام) در بصره و بر سرزمین اهواز و فارس و کرمان و غیره بود.
 و من سوگند راستین به خدا یاد می کنم اگر برای من اثبات شود که تو به بیت المال مسلمانان خیانتی کوچک یا بزرگ کرده ای، چنان درباره تو سختگیری کنم که دست تو را از مال فراوان تهی کند و با پشت سنگین و شخصیت ناچیز رهایت سازد، والسلام.