نهج البلاغه - نامه : 19 - به یکی از کارگزارانش

19-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى بعض عماله :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ دَهَاقِینَ أَهْلِ بَلَدِکَ شَکَوْا مِنْکَ غِلْظَةً وَ قَسْوَةً وَ احْتِقَاراً وَ جَفْوَةً وَ نَظَرْتُ فَلَمْ أَرَهُمْ أَهْلًا لِأَنْ یُدْنَوْا لِشِرْکِهِمْ وَ لَا أَنْ یُقْصَوْا وَ یُجْفَوْا لِعَهْدِهِمْ فَالْبَسْ لَهُمْ جِلْبَاباً مِنَ اللِّینِ تَشُوبُهُ بِطَرَفٍ مِنَ الشِّدَّةِ وَ دَاوِلْ لَهُمْ بَیْنَ الْقَسْوَةِ وَ الرَّأْفَةِ وَ امْزُجْ لَهُمْ بَیْنَ التَّقْرِیبِ وَ الْإِدْنَاءِ وَ الْإِبْعَادِ وَ الْإِقْصَاءِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

به یکی از کارگزاران خود:

پس از حمد و ثنای خداوندی دهقان های مردم شهر تو، از تندخوی و قساوت و تحقیر و جفاکاریهای تو درباره آنان شکایت کرده اند و من دیدم که آنان چون مردمی مشرکی هستند، نباید به تو نزدیک شوند و نباید از تو دور شوند و جفا ببینند، زیرا آنان معاهده پناهندگی و همزیستی با مسلمین دارند.
 پس در کار آنان درشتی و نرمی را به هم آمیز و با آنان گاه با شدت و گاه با نرمش رفتار کن و برای آنان نزدیکی را با دور داشتن در هم بیامیز، ان شاء الله.