نهج البلاغه - خطبه : 141 - نهی از شنیدن غیبت

141-  و من کلام له (علیه السلام) فی النهی عن سماع الغیبة و فی الفرق بین الحق و الباطل :
أَیُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِیهِ وَثِیقَةَ دِینٍ وَ سَدَادَ طَرِیقٍ فَلَایَسْمَعَنَّ فِیهِ أَقَاوِیلَ الرِّجَالِ أَمَا إِنَّهُ قَدْ یَرْمِی الرَّامِی وَ تُخْطِئُ السِّهَامُ وَ یُحِیلُ الْکَلَامُ وَ بَاطِلُ ذَلِکَ یَبُورُ وَ اللَّهُ سَمِیعٌ وَ شَهِیدٌ أَمَا إِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ إِلَّا أَرْبَعُ أَصَابِعَ .

فسُئل (علیه السلام) عن معنى قوله هذا فجمع أصابعه و وضعها بین أذنه و عینه ،
ثم قال :
الْبَاطِلُ أَنْ تَقُولَ سَمِعْتُ وَ الْحَقُّ أَنْ تَقُولَ رَأَیْتُ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در نهی از شنیدن غیبت و در فرق بین حق و باطل

ای مردم، هر کس درباره برادر مومن خود استحکام دینی و درستی راه را احراز کرده باشد، هرگز در حق او قال و مقال مردان را نشنود. بدانید که گاهی تیرانداز تیر را می اندازد و آن به خطا می رود. و اگر سخنی که گفته شده است باطل است، باطل، تباه و از بین رفتنی است، و خداوند شنوا و شاهد است. آگاه باشید نیست میان حق و باطل مگر چهار انگشت. از آن حضرت سوال شد که معنای جمله فوق چیست؟ آن حضرت انگشتان مبارک را جمع فرموده، مابین گوش و چشم نهاد، سپس فرمود:
 باطل آن است که بگویی شنیدم، و حق آن است که بگویی:  دیدم.