نهج البلاغه - حکمت : 126 - زشتی بخل

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِی مِنْهُ هَرَبَ وَ یَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ فَیَعِیشُ فِی الدُّنْیَا عَیْشَ الْفُقَرَاءِ وَ یُحَاسَبُ فِی الْآخِرَةِ حِسَابَ الْأَغْنِیَاءِ وَ عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً وَ یَکُونُ غَداً جِیفَةً وَ عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّهِ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ الْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى الْمَوْتَى وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى وَ هُوَ یَرَى النَّشْأَةَ الْأُولَى وَ عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ الْبَقَاءِ .

و فرمود: من تعجب می کنم از بخیل، زیرا به سوی همان فقری شتابزده می رود که از آن گریخته است و آن توانگری که در جستجویش بود از وی فوت می شود. بخیل در این دنیا مانند فقرا زندگی می کند و در آخرت مانند توانگران محاسبه می شود. و تعجب می کنم از متکبری که دیروز چند قطره نطفه بود و فردا به لاشه ای مبدل می گردد، و تعجب می کنم از کسی که درباره خدا شک می کند در حالی که مخلوقات خدا را می بیند، و در عجبم از کسی که مرگ را فراموش کرده است در حالی که مخلوقات خدا را می بیند، و در عجبم از کسی که مرگ را فراموش کرده است در حالی که مردگان را می بیند. و در شگفتم از کسی که وجود در عالم آخرت را منکر می شود در صورتی که وجود در این دنیا را مشاهده می کند و در حیرتم از کسی که سرای فانی را آباد می کند و سرای جاودانی را رها می کند.