نهج البلاغه - حکمت : 102 - بترسید از دگرگونی ارزش ها

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : یَأْتِی عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا یُقَرَّبُ فِیهِ إِلَّا الْمَاحِلُ وَ لَا یُظَرَّفُ فِیهِ إِلَّا الْفَاجِرُ وَ لَا یُضَعَّفُ فِیهِ إِلَّا الْمُنْصِفُ یَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِیهِ غُرْماً وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً وَ الْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاسِ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَکُونُ السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ النِّسَاءِ وَ إِمَارَةِ الصِّبْیَانِ وَ تَدْبِیرِ الْخِصْیَانِ .

و فرمود: زمانی برای مردم فرا می رسد که نزدیک شمرده نمی شود مگر سخن چین، و به عنوان ظریف شناخته نشود مگر فاجر، و تضعیف نگردد مگر شخص باانصاف. در آن زمان صدقه و احسان را ضرر به شما آورند و پیوستن به خویشان را مورد منت قرار دهند و عبادت را وسیله گردن فرازی حساب کنند. در این هنگام است که مدیریت جامعه با مشورت با زنان و امیری با کودکان و تدبیر خواجگان رونق می گیرد .