نهج البلاغه - حکمت : 289 - نشانه های اوج انسان

و فرمود: در گذشته برادری در مسیر جاذبیت الهی داشتم. کوچکی دنیا در چشمش او را در چشم من بزرگ می کرد. او از سلطه شکمش بیرون بود، لذا اشتها به آنچه که پیدا نمی کرد، نداشت و وقتی که پیدا می کرد، پرخوری نمی کرد و اکثر روزگارش به سکوت می گذشت. پس اگر سخنی می گفت، دیگران را ساکت می کرد و تشنگی سوال کنندگان را سیراب می نمود. او انسانی افتاده بود و مستضعف می نمود. وقتی که امری جدی پیش می آمد، مانند شیر بیشه و مار صحرایی بود. حجتی نمی آورد تا این که نزد قاضی می رفت و هیچ کس را در کاری ملامت نمی کرد مادامی که در مثل آن عذر می یافت تا عذر خواهی او را بشنود و از هیچ دردی شکایت نمی کرد مگر زمانی که از آن درد بهبود حاصل شده بود و آنچه را که انجام می داد، می گفت و آنچه را که عمل نمی کرد نمی گفت و هنگامی که در سخن بر او غلبه می کردند در سکوت مغلوب نمی گشت و به آنچه می شنید مشتاقتر از آن بود که می گفت. وقتی که دو کار برای وی پیش می آمد، می دید که کدام یک از آن دو به هوی و هوس نزدیکتر بود و با آن مخالفت می کرد. و بر شما باد این اخلاقیات. ملزم باشید به عمل به آنها و درباره آنها به رقابت بپردازید و اگر به التزام به همه آنها توانایی ندارید پس بدانید گرفتن اندکی بهتر از ترک بسیاری است .